illustraties: Yvonne Lacet
Ploegsma, september 2021
Bekroond met de Gouden Griffel 2022
De moeder van Cato is op de minuut nauwkeurig even lang dood als Cato oud is. Inmiddels is Cato twaalf en moet ze van haar vader maar eens volwassen worden. Maar Cato wil nooit volwassen worden op de manier waarop haar vader het is. Hij is namelijk altijd afwezig, in beide betekenissen van het woord.
Als Cato een visitekaartje vindt van ‘Mevrouw Kano’s Bioscoop’ is haar nieuwsgierigheid gewekt. Je ziet er ‘Films die nergens draaien, maar die je altijd al had willen zien’.
In deze stokoude bioscoop kunnen mensen een soort tijdreis maken naar het verleden. Ze hoeven alleen maar een foto en een voorwerp mee te nemen en dan stappen ze dwars door het filmdoek, terug in de tijd. Ook Cato gaat diverse keren mee in iemand herinnering aan vroeger. En zo wordt ze aan het denken gezet over haar moeder, over haar vader en over allerlei dingen waar ze liever helemaal niet over nadenkt.
Zodra je een paar regels over Cato gelezen hebt, wil je verder. Meteen ben je betrokken bij dit rare, nieuwsgierige, boze, stoere, maar ook eenzame meisje. En op de een of andere manier ook bij haar vader die blijkbaar nog altijd rouwt, en bij dat kreng van een buurvrouw Cornelia. Wat zijn de plannen van dit mens?
Als Cato eenmaal met mevrouw Kano door het bioscoopdoek teruggaat naar herinneringen van mevrouw Kano, verliest het boek wat van zijn tempo, tot het uiteindelijk tot Cato (en tot de lezer) doordringt wie mevrouw Kano is, wie het oude vrouwtje met hondje Hendrik is en ook wie Dikkie is, de jongen met wie Cato aan de andere kant van het filmdoek bevriend raakt. Bij het einde van het boek houd je het niet droog; het is prachtig, het is verrassend – en ook weer niet. Op de laatste bladzijde is tenslotte nog een mooie toegift. En dan is het boek uit.
Er zitten nog wat losse eindjes in het verhaal. Wat moet mevrouw Kano bijvoorbeeld met al die foto’s die Cato van de gevel van de bioscoop moet nemen? En wat is er met het beertje Flip van Cato’s meester? Verder niets dan petje af voor hoe de verhaallijnen aan het einde bij elkaar komen en hoe prachtig het slot van dit boek is. Films die nergens draaien draait nog lang door in je hoofd. Een mooi boek voor lezers van ongeveer elf jaar en ouder.