vertaling: Margaretha van Andel
Lemniscaat, maart 2021
Iris woont tijdelijk bij Mimi, haar oma. Dat is heerlijk, want thuis eisen haar kleine broertje en zusje bijna alle aandacht van haar ouders op, terwijl Iris nu Mimi heeft, die allemaal leuke dingen bedenkt. Bij Mimi zijn geen twee dagen hetzelfde.
Toch klopt er iets niet. Mimi geeft per ongeluk cornflakes aan de kat. Mimi vergeet dat Iris haar kleindochter is en niet haar dochter Binja. Mimi vergeet woorden. Mimi verdwaalt in de buurt. Maar Mimi weet nog precies hoe ze foto’s moet ontwikkelen in een donkere kamer, want Mimi was vroeger fotografe. En Mimi heeft een geheimzinnige foto in de kamer staan, met een meisje erop dat precies op Iris lijkt. Het is Coral, zegt Mimi, haar kleine zusje dat verdronk toen ze twee was. Maar wie is dan dat meisje van een jaar of tien, dat te zien is op een film in het plaatselijke museum?
Iris en haar buurjongen Mason gaan op onderzoek uit. Ze ontdekken het geheim rondom Coral. En hoewel Iris het niet onder ogen wil zien, wordt ook duidelijk wat er met Mimi is.
Een oma als Mimi zou je zelf wel willen hebben: kleurrijk, origineel, grappig, vindingrijk. Maar eerder dan Iris ziet de lezer wat er aan de hand moet zijn. Ook Mimi weet het, maar ze wil Iris (en de andere mensen in haar omgeving) niet ongerust maken.
Ook de tweede verhaallijn is boeiend, want hoe kan het nou dat een kind dat op tweejarige leeftijd verdrinkt, later op een filmpje te zien is? Durrant strooit de aanwijzingen rondom het raadsel van Coral in kleine brokjes door het verhaal. Ook nu vermoedt de lezer al eerder hoe het waarschijnlijk zit rondom Coral. Je kunt makkelijk meespeuren met Iris en Mason.
Beide verhaallijnen hebben amper iets met elkaar te maken en toch passen ze samen in het boek. Wel loopt de verhaallijn rondom Coral erg happy-end-achtig af, een beetje té zelfs. Anderzijds gun je het Mimi van harte dat ze eindelijk weet wat er met haar zusje gebeurd is.
Het verloren meisje is een mooi verhaal over de vriendschap tussen een dementerende grootmoeder en haar kleindochter en over het leren vertrouwen op andere mensen. Hoewel Iris tien jaar is, is dit boek meer geschikt voor lezers die toch een beetje ouder zijn en al wat meer gelezen hebben. Een boek dat redelijk makkelijk leest, maar qua inhoud wat meer van je vraagt, voor gretige lezers vanaf ongeveer twaalf jaar.