vertaling: Bernadette Custers
Van Goor, oktober 2017
Honey heeft het druk met het iedereen naar de zin te maken. Omdat haar ouders zijn gescheiden en haar moeder werkt, helpt Honey mee in het huishouden, ze zorgt ervoor dat haar gehandicapte zus Mikala het zo makkelijk mogelijk heeft, ze leent haar zakgeld uit aan haar onvolwassen vader. Ook buiten haar familie is ze amper in staat om ergens ‘nee’ op te zeggen. Dus als ze per ongeluk bij een Chinese les verzeild raakt en haar gevraagd wordt of zij Karen is, antwoordt ze met ‘ja’. Als een buschauffeur vraagt of zij ook mee moet, stapt ze maar in. En als een verpleger op straat vraagt of zij de kleindochter van Marcel is, zit ze even later aan het bed van een terminaal zieke oude man.
Tussen Honey en Marcel ontstaat een speciale vriendschap. Honey gaat hem elke dag opzoeken, eerst omdat ze denkt dat het van haar verlangd wordt, later omdat ze zelf graag wil. Door hun vriendschap ontdekt Honey dat ze moet leren om keuzes te maken.
‘Paard, paard, tijger, tijger’. Het is een uitdrukking die Honey hoort tijdens de Chinese les die ze per ongeluk bijwoont. Chinezen gebruiken het voor iets wat niet echt goed is, maar wel erger had gekund. Zoiets als het leven van Honey, dus.
Honey beschrijft op een laconieke manier wat haar overkomt. Zelf begrijpt ze niet altijd waarom ze ‘liegt’ (over dat ze bijvoorbeeld Karen heet en daarom ineens Chinees zit te leren, terwijl ze alleen even haar passer uit het klaslokaal wilde ophalen). Ze legt zich erbij neer; zij is nu eenmaal zo iemand die altijd in vreemde situaties terecht komt.
De lezer heeft eerder door wat er aan de hand is. Honey is een ‘pleaser’; het is voor haar makkelijker om mee te buigen dan zich te verzetten. Wanneer ze naar het feestje gaat van de jongen op wie ze in stilte verliefd is, wil Mikala niet meer tegen haar praten. Het feestje is op dezelfde dag als waarop de open dag van Mikala’s werk is. Honey zwicht. Voor jezelf opkomen, valt niet mee. Honey leert het met horten en stoten.
Paard, paard, tijger, tijger. Het is een opmerking om te onthouden. Het boek is gelukkig meer dan geslaagd: een prachtige novelle met een climax waar Honey niet aan ontkomt. Het lijkt een eenvoudig boekje; dun, snel gelezen, maar niets is minder waar. Paard, paard, tijger, tijger is een boek meer meerdere lagen om eens goed over na te denken, voor lezers van dertien jaar en ouder.