vertaling: Lydia Meeder
Lemniscaat, maart 2016
Stewart wilde altijd al graag een zusje hebben. Hij is dan ook blij met zijn nieuwe stiefzus Ashley, al is hij minder gelukkig met het feit dat hij en zijn vader hun oude huis verlaten en bij Caroline (de nieuwe vriendin van zijn vader) en Ashley intrekken. Stewart is hoogbegaafd, maar op het sociale vlak is hij ronduit onhandig. Ashley vindt het dan ook verschrikkelijk dat die nerd die haar stiefbroer wordt en dat die stiefbroer ook nog bij haar in de klas komt. Stewart is een ramp voor haar positie op de sociale ladder!
Inderdaad is het leven voor Stewart op zijn nieuwe school nou niet direct makkelijk. Hij wordt gruwelijk gepest door knappe en populaire Jared. Doch er is hoop: Jared lijkt een oogje te hebben op Ashey en Ashley is smoorverliefd op Jared. Stewart struikelt zich door zijn schooltijd heen, terwijl Ashley zich druk maakt over haar status, kleding en over het feit dat Jared toch niet zo’n ideaal vriendje is als het uiterlijke plaatje doet vermoeden.
Wij zijn allemaal moleculen heeft twee hoofdpersonen, die elkaar afwisselen. Stewart is een innemende ramp op pootjes, een jongen die doet denken aan een kruising tussen August uit Wonder (R.Palacio, Querido, 2013) en Christopher uit Het wonderbaarlijk voorval met de hond in de nacht (M. Haddon, de Fontein, 2003). Hij begrijpt weinig tot niets van de sociale omgang tussen mensen, maar toch raak je ontzettend op hem gesteld.
Ashley daarentegen is een oppervlakkig kreng en dat blijft ze tot bijna aan het einde van het boek. Dan maakt ze ineens een ommezwaai van zo’n 180 graden en dat is helaas ronduit ongeloofwaardig. Het levert wel een Amerikaans en uiterst happy end op. Ach ja.
Als de auteur het nou bij één hoofdpersoon had gelaten, dan was Wij zijn allemaal moleculen wellicht net zo’n fantastisch boek geworden als bijvoorbeeld Wonder. Met twee hoofdpersonen is Stewart duidelijk het personage geworden dat we sympathiek moeten vinden, omdat je hem spiegelt aan die megatrut van een Ashley. Dat is zonde, want het boek heeft zo veel meer te vertellen. Overigens is het moeilijk om het weg te leggen als je er eenmaal in begonnen bent, want het boek leest heerlijk en je wil dolgraag weten welke sociale blunders Stewart allemaal begaat. Wij zijn allemaal moleculen is een humoristisch boek dat veel platter is gebleven dan nodig was. Geschikt voor dertien jaar en ouder.