Leopold, november 2021
Als bijna-brugklasser Vito te horen krijgt dat zijn moeder zwanger is, is hij daar absoluut niet blij mee. Hij heeft helemaal niks met baby’s! Daarbij schaamt hij zich rot voor de steeds dikkere buik van zijn moeder. Het lijkt thuis alleen nog maar over zijn toekomstige zusje te gaan; zelfs midden in de nacht kibbelen zijn ouders nog over de naam van dat kind.
Maar als kleine Kira geboren is, begrijpt Vito niets meer van zichzelf. Hij wil maar één ding: haar in zijn armen nemen en nooit meer loslaten. Een maand lang is hij de koning te rijk met zijn zusje, tot ze op een dag dood in haar bedje ligt. Wiegendood. Hoe moet je verder als je ineens geen broer meer bent? Als je moeder alleen nog maar in bed ligt en jijzelf niet eens meer weet hoe je een broek en een trui bij elkaar moet zoeken?
Het verhaal rondom de emoties die Kira bij haar grote broer losmaakt, is prachtig. Heel begrijpelijk dat een jongen van twaalf geen baby in huis wil, maar vervolgens wel ademloos zijn pasgeboren zusje bekijkt en onmiddellijk en als vanzelfsprekend van haar houdt. Hij moet alleen even googelen hoe je een baby moet optillen. Ook zijn verdriet en ontreddering na Kira’s overlijden zijn indringend beschreven. Eenentwintig uur en een kwartier geleden werd ik wakker omdat papa mijn slaapkamer in kwam en mama een verdieping lager alles bij elkaar schreeuwde. Iets ergers dan de plotselinge dood van een baby bestaat niet.
Daarnaast gaat Zij, de sterren en ik over de grote belangstelling van Vito over planeten en het heelal. In deze hobby vindt hij ook troost als Kira er niet meer is: ze is weer sterrenstof geworden, net zoals iedereen op een dag ooit zal zijn.
De verhaallijn rondom school, oude en nieuwe vrienden en een pestende klasgenoot neemt onnodig veel ruimte in beslag. Toegegeven: school is een belangrijk onderdeel van het leven van een twaalfjarige, maar in dit verhaal leidt het hoofdzakelijk af van waar het werkelijk om gaat. Het deel van het boek dat om Kira, haar komst en haar overlijden draait, is zo prachtig en subtiel. Hoe moet je verder met dat gapende verdriet? Je had maar één maand een zusje – dat je niet eens wilde hebben – en toch mis je haar zo verschrikkelijk. Je ouders laten het afweten en jij zit hele dagen bij haar grafje. Dat is hartverscheurend.
Zij, ik en de sterren is een boek om vaker dan eens te lezen. Geschikt voor elf jaar en ouder.